વાડો

એણે વર્ષોથી

વાડામાં જીવવાની

મને ફરજ પાડી છે

મેં કદી એનો વિરોધ નહોતો કર્યો

આજે સમયના શિલાલેખ પર

મારી ઉચ્છૃંખલ અભિવ્યક્તિઓ આલેખતી જોઈને

એ કહે છે, ‘તારી કવિતા એક વાડો  છે’

હું અપલક નજરે

એના ચહેરા પર વિસ્તરેલા

થોરનાં ઝુંડ નિહાળું છું.

થાય છે:

કમસે કમ હું રણ હોત

તો એનો ઉચ્છવાસ મને આટલો દઝાડી ન શકત.

ને વાંઝણીનાં મૃગજળ

મારી કૂખમાં ઉગાડી શકત

અથવા તો ઝેરી દુર્ગંધયુક્ત દૂધ હોત

એની નસોમાં બેરોકટોક વહી શકત અનંતકાળ લગી

ને બધાંનું લોહી લાલ હોવાના

ક્ષણભંગુર પુરાવા ઉભા કરવાની માથાકૂટમાંથી બચી શકત.

પણ હું બન્યો માણસ

ઉન્નત મસ્તક

આકાશ અને પૃથ્વી વચ્ચે ફેલાયેલા

શૂન્યાવકાશને ચીરતો અવાજ

જેના રુદનથી એ ભય પામ્યો

ને હાસ્યથી ક્ષોભ

વાડાબંધી સામેની મારી લડતને

એ પડકાર સમજ્યો પોતાના અસ્તિત્વ સામેનો

ને ફરી મને વાડામાં પૂર્યો

થોરનાં ઝુંડ સાફ કરવા ઉઠેલા મારા હાથને

હવે હું કેમ કરીને કહું,’ માણસને ખાતર તું જરા થોભ?’