માફ કરજે , દોસ્ત રઘલા

માફ કરજે , દોસ્ત રઘલા

તારી જેમ શાકુંતલને માથે મૂકી

નથી નાચી શકાતું મારાથી

હું  તો રહ્યો ગામ પાટણનો એક માલો ઢેડ.

કાચા કુંવારા મારા કાનમાં

ધગધગતું સીસું રેડાયું છે

ત્યારથી આંખોને ઘેરી વળ્યું છે

ઉપનિષદોનું  આધ્યાત્મિક અંધારું.

બોલ, કહે, પછી કાળા અક્ષર કુહાડે કેમ ન મારું?

માફ કરજે , દોસ્ત રઘલા

મારો તો આખો અધમ અવતાર એળે ગયો છે

મોંહે જો દરોથી માંડીને મુંબઇની

ગંધાતી ગટરોના મેનહોલમાં.

બોલ, કહે, તારા ભવ્ય ઇતિહાસનો ટોઇલેટ પેપર

આ ગંધ કદી બંધ કરી શકે ખરો?

 માફ કરજે , દોસ્ત રઘલા

ઢોરાંથી માંડ દોઢ દોકડે વેચાતી મારી જાતને

તારા દરબારનાં નવરત્નોથી મોંઘેરી માનવાની ભૂલ

મારાથી થાય એમ નથી.

મને મળી ચૂક્યો છે વસમો વસવાટ

તારા સુવર્ણયુગના ઉકરડા વચ્ચે.