પારકાંની ભૂલો માટે
પોતાની જાતને કોસતો રહ્યો
જિંદગીભર
મારો સમાજ!
સશક્ત અને હતાશ
વ્યવસ્થાનું પોલાદી ચક્ર ને અપાહીજ.
પોતે શેષનાગ
છતાં રુણભારથી કચડાતો રહ્યો.
પૂજવાલાયક એનાજ પગ હતા.
એ ધૂર્તોની ચરણરજ લેતો રહ્યો.
અથડાતો રહ્યો એક મલકથી બીજા મલક.
એની શાશ્વત હિજરતને ક્યાંય મુકામ ન મળ્યો.
બીજાઓ આપતા રહ્યા
એના અસ્તિત્વનો ચુકાદો
ને એથી જ એ જાતને ધિક્કારતો રહ્યો.
એ ખુદગર્જ નહોતો,
ખુદ્દાર બન્યો નહીં.
ભીતરથી સડતા જતા
એક વિરાટ વ્રુક્ષનો
અવશેષ બની રહ્યો,
આજાર અને આતુર
મારો સમાજ!
No comments:
Post a Comment